Bugune kadar hepimiz bi cok seyden ayrilmisizdir, irili ufakli. Ilkokulda sinif degisikliginde tembeller sinifina giden arkadasimizdan, emekli olan ogretmenimizden, yazin tatile gelip geri donen kuzenimizden -ki ben hic yasamadim anlatanlarin yalancisiyim-, bitirdigimiz kitaptan, hatta bitirmemek icin son sayfalari yavas yavas okudugumu bilirim, gerci cok da kitap kurdu degilim ama okuduklarimda hep bu hisse kapilmisimdir, sevgiliden, sehirden, liseden, universiteden, ulkeden, isten.. Bir suru ayrilik. Sevdigimiz seylerden ayrilirken huzunlenmek kadar dogal bir sey yok, bunda hemfikirim, peki sevmediklerimizden gun gelse de ayrilsam dediklerimizden de ayrilirken huzunlenmeyenimiz var mi?
Soyle bir guzel anilari aklindan gecirmeyen, ayrilirken acaba kalsam mi diye dusunmeyen var mi?
Ayrilik anini iple ceksek de, bitse de gitsek desek de, herhalde alismis olmanin verdigi huzur sebebiyle o ayrilik o kadar da kolay olmuyor, olamiyor. Bunu da how I met your mother`da cok guzel ozetlemisler. Sezon 6 bolum 20 yi izleyiniz efendim. I will remember you sarkisiyla beraber harika olmus bir bolum. Ayrilirken neden o an ayrilmaktan vazgeceriz sorusuna guzel bir cevap bulmuslar.
Sezon 6 bolum 20 :)
kitabın sonlarını yavaş okumak
ReplyDeletesevmediğimiz şeylerden dahi ayrılırken hüzünlenmek
hepimiz aynıyız dostum. :)